Dag #20 – Milford Sounds

“Sow!” Dat zeg ik geregeld in de auto als er weer een of andere toerist iets stoms doet voor me op de weg. Vivian kijkt dan altijd verschrikt op uit haar eBook en ik leg dan even uit wat er gebeurde. En dat gebeurd normaal enkele keren per dag, want het stikt hier van de mensen die niet kunnen rijden.

Gisteren was anders: ik riep ook een paar keer “Sow!”, maar dat was omdat het uitzicht té mooi voor woorden was. Vanuit het hotel waar we verbleven moesten we een kleine twee uur rijden naar de Milford Sounds, en hierbij reden we door het dal van een aantal fjorden. Later leerden we dat fjorden rotsgebieden zijn die zijn uitgesleten door gletsjers, eeuwen geleden. Dit zorgt voor een vrij vlak dal, en enorm hoge en stijle rotswanden. Het eerste stuk had je in het dal brede gele grasweides, later veranderde dat in een soort regenwoud.

Daar kwam nog bij dat het werkelijk met bakken uit de hemel kwam: normaal regent het hier zo’n 200 dagen per jaar. Normaal erg vervelend, maar dit had het effect dat alle bergwanden helemaal vol zaten met watervallen. Echt super mooi en bizar om te zien. Onderaan in het dal, waar wij reden, verzamelde al deze watervallen zich tot een riviertje. Nou ja, riviertje: een wilde, woeste rivier met helderblauw water dat overal over de rotsen voorbij kolkte.

(voor een idee van schaal: als je goed kijkt zie je onderaan twee mensen staan.. ééntje met een blauwe jas)

Aan het einde van de rit lag de haven: hier stapten we aan boord voor een cruise van een dikke twee uur, waarbij we over het water de fjorden bekeken. Ik denk dat dit echt het meest mooie stukje Aarde is wat ik óóít heb gezien. Ook hier zei de gids dat we ons gelukkig mochten prijzen dat het zo regende, hierdoor had je in plaats van 3 permanente watervallen nu over 30.000 watervallen. (!!!)

Het fjord is direct verbonden met de (Tasmaanse) zee, en naarmate we verder voeren, begonnen we ook meer van de zee mee te krijgen, en begon de boot meer te hobbelen. Op de plek waar het fjord het nauwst is, begon het ook nog enorm te waaien, wat ook weer erg bijzonder was om mee te maken. De boot ging ook nog even onder een waterval door, terwijl iemand een tray vol met glazen vol hield. Hierna kregen we allemaal de kans om het water te proeven…

Daarnaast hadden we ook een stop bij een onderwater “aquarium”, en dit was in alle opzichten erg bijzonder. Ten eerste omdat het water hier heel bijzonder is: er is bovenaan een laag van een paar meter zoet water. Alles daaronder is zeewater (zout water), wat zwaarder is dan zoet water. Als gevolg hiervan is het zout water al meteen erg donker, omdat het zoet water redelijk bruin gekleurd is (door alle mossen). Deze combinatie is echter heel erg uniek, wat ervoor zorgt dat bepaalde vissen die normale alleen erg diep zitten, nu al op een meter of vijf onder water te vinden zijn. Ook is het zo dat bij stevige stormen op zee, veel dieren schuil zoeken in het rustige water van het fjord, en zo zijn hier al vaker haaien, dolfijnen, en andere wilde dieren gespot.
Wat nu zo bijzonder aan het “aquarium” zelf was, was dat ze een hier een drijvend ponton hebben gemaakt, met daarin een wenteltrap naar beneden. 10 meter lager is dan een grote “observatieruimte” waar je het onderwaterleven kunt bekijken. In in dit geval bekijk je dus echt de wilde dieren, en zitten wij als “vissen in een kom”, in plaats van andersom. Erg mooi om zo te bekijken.

En toen we weer terug aan land waren, mochten we de twee uur ook weer terug rijden. Voor mij is het tot nu toe echt de allermooiste dag in Nieuw-Zeeland. Zo’n enorme natuurpracht, echt schitterend.